Pięćset lat temu Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę i jako przyrodnicze ciekawostki, przywiózł z nowego kontynentu do Europy, w roku 1493, nowe rośliny. Były to, między innymi: pomidory, ziemniaki, kukurydza i dziś bardzo popularna papryka. Zawitała ona początkowo tylko do Hiszpanii. Potem za udziałem żeglarzy i kupców, rozprzestrzeniła się na cały kontynent.
Wykopaliska z doliny Tehuacan dowodzą, że przed 3000 lat, mieszkańcy tamtych terenów uprawiali już paprykę. Jakże więc skromnie ma się do tego okresu te kilka stuleci, od kiedy najbardziej węgierska przyprawa pojawiła się w Europie.
Jeszcze przed odkryciem Ameryki używano przypraw smakiem przypominających paprykę,
ale to nie była papryka.
Na Węgrzech papryka jest znana od XVI wieku. Początkowo była uprawiana jako
roślina ozdobna. Najstarsza wzmianka - 1604 rok - nazywano ją wtedy pieprzem
tureckim i używano jako rośliny leczniczej (choroby skórne, rany).
A historycznie, wyglądało to podobno tak:
„W czasach, kiedy Turcy zajmowali zamek w Budzie, pasza porwał pewną
piękną dziewczynę i uprowadził do swego haremu.
Po zdobyciu zamku przez zjednoczone wojska chrześcijańskiej Europy, Ilonka
(bo tak miała na imię) odzyskała wolność.
Dziewczyna z wdzięczności oprowadziła żołnierzy po ogrodach paszy i pokazała, jak
Turcy uprawiają paprykę.
Żołnierze (chłopi węgierscy) zabrali ze sobą nasiona rośliny.
Od tej pory mówi się, że na ustach dziewczyn węgierskich jest boski ogień
(od ostrej papryki).”
Legenda ta zamieszczona jest w starej niemieckiej książce o sztuce kucharskiej. Pierwsze uprawy na większą skalę rozpoczęli franciszkanie w okolicach Szeged (Segedyn). Do dziś papryka z tego terenu i okolic Kalocsa jest uznawana za najlepszą na całym świecie.
Dość długo używano papryki tylko w kuchni chłopskiej, wiejskiej... Wśród szlachty i bogatszych sfer znalazła odpowiednie miejsce dopiero w czasach wojen napoleońskich. Blokada Europy nie pozwalała wtedy na sprowadzanie pieprzu.
W 1826 roku, w książkach kucharskich już proponuje się używanie papryki do ⇒gulaszów, paprykarzy i pörköltów, ale jeszcze w małej ilości i bardzo ostrożnie.
...i pomyśleć, że mogła istnieć kuchnia węgierska bez papryki - dziś uważanej za typowo węgierską przyprawę!
Bez wątpienia warunki klimatyczne i glebowe sprawiły, że przede wszystkim w okolicach Szeged i Kalocsa papryka zakorzeniła się na dobre i jest uprawiana na skalę przemysłową. Dzięki współpracy rolnictwa, przemysłu spożywczego i międzynarodowego handlu, w ostatnich latach XIX stulecia stała się papryka produktem naprawdę ważnym i znaczącym.
W 1930 roku Horváth Ferenc w Kalocsa wyhodował gatunki nie zawierające „ostrości”. Z biegiem lat wypracowano gatunki typowo konsumpcyjne, których się nie miele, a spożywa na surowo lub w całości dodaje do wielu dań.
Zbiór papryki rozpoczyna się pod koniec sierpnia lub na początku września
i kontynuuje aż do pierwszych przymrozków. Następnie poddaje się „więdnięciu”
przez okres 2-3 dni. Kiedyś, po tym okresie nawlekało się ją na sznury. Tradycyjny
segedyński sznur miał długość 506 cm. Podwieszona papryka dojrzewała w suchym miejscu przez 4-6 tygodni.
W tym okresie
poprawiał się jej kolor i zwiększała zawartość cukru, a zmniejszała się w niej ilość wody.
W dzisiejszych, nowoczesnych przemysłowych technologiach nie rozwiązano jeszcze problemu tego dodatkowego dojrzewania papryki.
Do roku 1930 na terenach Węgier uprawiano i przetwarzano wyłącznie gatunki papryki ostrej. Wyrabiano z nich, różnego rodzaju, od lekko ostrej do bardzo ostrej, papryki mielone. Proces mielenia składał się z wielu etapów precyzyjnej obróbki - od zbioru do paczkowania i przechowywania.
Paprykę początkowo mielono w młynach wodnych, potem już w parowych, bębnowych, kulkowych...
Produkcja papryki w proszku bardzo intensywnie rozwinęło się w okolicach Szeged. Surową paprykę dostarczano do suszenia i mielenia nawet z drugiego zagłębia paprykowego - z Kalocsa.
W XVIII wieku przygotowywanie przyprawy składało się
z następujących etapów:
Z początkiem XIX wieku zaczęto używać moździerzy i coraz częściej usuwano końcówkę łodygi przed suszeniem produktu, a pod koniec tego wieku, strąki papryki zaczęto rozkrajać wzdłuż, co wydatnie poprawiło jakość paprykowego proszku.
Jakość papryki z Szeged i Kalocsa podnosiło bardzo dokładne mielenie (odpowiednie do wymagań). Paprykowi młynarze z tych okolic są sławni do dziś.
Papryka przyprawowa jest dzielona ze względu na:
Istnieje też podzał nieoficjalny, taki na własny, domowy użytek na siedem gatunków papryki:
![]() |
|
Mniej więcej do końca pierwszej wojny światowej system klasyfikacji papryki nie był bynajmniej jednoznaczny i tak naprawdę, do dziś się zmienia.
W latach pięćdziesiątych XIX wieku w ogóle nie było normy na określenie jakości i gatunku przyprawy.
Nazewnictwo poszczególnych odmian przyprawy, nie roślin, było
„gwarowo-ludowe”. Najbardziej grubo mieloną (właściwie łamaną) paprykę
nazywano papryką ognistą.
Istniała też papryka królewska, handlowa, różowa...
Dziś, norma węgierska wyróżnia następujące odmiany papryki mielonej:
Opis przyprawy:
Jaskrawo - czerwony proszek o średnicy ziaren 0,4 - 0,5 mm - o typowym, zwłaszcza
w przypadku papryki ostrej, zapachu
kapsaicyny.
Odmiany wyhodowane na Węgrzech, dzięki specyficznym warunkom klimatycznym, posiadają niezwykły aromat, kolor i niepowtarzalny smak.
Paprykę przechowywano w nieprzezroczystych szklanych słojach, metalowych pudełkach
lub nieprzepuszczających oleju paprykowego podwójnych papierowych torbach.
Pojemniki powinny być zawsze szczelnie zamknięte.
Możliwe, że tego szukałeś:
WEBGSM - tapety, dzwonki, gry java, smsy ...przy okazji zajrzyj do |
Ostatnie poprawki: 17.03.2021 18:51:29
![]() |
Możliwe, że tego szukałeś:
WEBGSM - tapety, dzwonki, gry java, smsy »•« ...przy okazji zajrzyj do
|
Strona zawiera linki do innych stron, za których założenie nie ponosimy żadnej odpowiedzialności.
Dystansujemy się od eksterytorialnych stron, których treści nie są zgodne z prawem lub zawierają dialery.
Za treść stron dołączonych do linków odpowiadają wyłącznie ich autorzy.